Ostatnio zwiedzam z różnym skutkiem wody na obrzeżach miasta, ale na powodziowy przynajmniej raz w tygodniu staram się zajrzeć.
W poniedziałek postanowiłem wyskoczyć na kanał wczesnym rankiem - jeszcze przed szychtą. Łowiłem godzinę z okładem od samego świtu, w porannych mgłach unoszących się nad wodą. Zaliczyłem 3 takie "sportowe" klenie. Brania trwały może 30 minut, urywając się nagle, jak się nagle rozpoczęły.
Wypad w czwartek wieczorem - na zero. Nic, nawet wyjścia. Pomuszyłem do zmroku na suchą, mokrą, streamera, suchą przytapianą z prądem, żuka z pianki. Jedynie nimfy nie zawiązałem do przyponu. Nic, godnego uwagi nie złowiłem, bo o dwóch okonkach wielkości palca nie ma co wspominać. Żerowanie powierzchniowe też było jakieś mizerne.
W pewnym momencie stojąc pośrodku koryta, tuż za plecami usłyszałem głośny plusk. Odwracam się, a za wrzuconym do wody sporym kijem wpadło psisko z takim impetem, że wystraszył nie tylko mnie, ale i pewnie wszystko dookoła w rzece. Wydarłem mordę, bo widzę właścicielkę tego psa na brzegu z kolejnym kijem w dłoni, gotową do następnego rzutu. Pani mnie rozbroiła, przepraszając, że mnie nie zauważyła. Do zmroku było jeszcze daleko, więc nie wiem jakim cudem mogła nie widzieć faceta w odległości 20m na tafli wody, jak lustro niemalże. Zabić tym kijem by mogła, a i pies niemały, utopiłby lub zeżreć mógł razem ze spodniobutami.
Tak więc ostatnio Odra nie darzy mnie sukcesami, więc raczej nie ma się czym chwalić. Za to, jak mawiają starzy wędkarze - lepiej być nad wodą niż nie być.