Na dzisiaj wybrałem na łowisko malutki zalewik bo zamarzyły mi się legendarne duże płocie które tam są łowione. Ale po przyjeździe na miejsce spore zdziwienie bo remont zapory spowodował że akurat spuścili wodę. Odwiert w miejscu gdzie miało być półtora metra wody i świder zagłębił się w dnie po przejściu przez lód Zmiana łowiska na żwirownię i szukanie okonia, ale po kilku wywierconych dziurach i braku jakiegokolwiek puknięcia w przynętę zmiana taktyki. Mocny wiatr skłonił mnie do zejścia z otwartej przestrzeni i schowania się chociaż trochę przed podmuchami. Osłonięta lekko trzcinami zatoczka, próbny odwiert i 2 metry wody skłoniły mnie do pozostania. Mormyszka ląduje w wodzie , trochę popracowałem i są leciutkie brania, więc do wody idzie 2 kulki zanęty. Wiatr przeszkadza w obserwowaniu pracy kiwoka więc przechodzę na pozycję klęczącą nad samą przeręblą daje to efekt bo za chwilę na lodzie melduje się mały jazik ............i to wszystko. Donęcenie nie pomaga, nie ma żadnego brania. Po kilku minutach przygięcie kiwoka, zacinam i pod wodą zaczyna się spore zamieszanie. Amortyzuję ataki ryby tylko 2 metrami żyłki bo bałałajka w wersji podstawowej bardzo opornie współpracuje w popuszczaniu jej ze szpuli. Ale jakoś udaje się podciągnąć rybę do otworu i od razu widać wyjaśnienie braku brań Wiem że okres ochronny i brak wymiaru ( miał pomiędzy 40 a 45 ) ale ten uśmiech kaczodziobego jest rozbrajający
Nie chciało mi się wiercić kolejnego otworu, więc szczupak wraca tym samym z którego wyszedł a ja zwijam się do domu bo ryby i tak są przepłoszone z zanęconego miejsca a dodatkowo wiatr sprawia odczucie zimna o kilka stopni mniej niż jest w rzeczywistości.
A i jeszcze jedno, efekty odsłuchowe "żyjącego lodu" są niesamowite. Pomimo świadomości że jest mocny i gruby (ponad 25 cm ) te trzaski i pękania, niektóre bardzo głośne, sprawiają że stojąc samotnie ze 100 metrów od brzegu czuć jak się dupa kurczy ze strachu