Ranking

Z poprzedniego sezonu w pamięci pozostał mi jeden solidny kleń złowiony na własną przynętę. W tym postanowiłem to zmienić i częściej sięgać po moje dziwadła. Trochę było chodzenia i wypatrywania, gdzie się podziały klenie i jazie. W dotychczasowych moich ulubionych miejscach gigantyczne stado leszczy i krąpi zdominowało fragment rzeki. Jedynie duże drapieżniki dobrze się tam czują. Leszczowate nie wyglądały na tarłowe. Znalazłem. Pierwsze brania oczywiście zepsute. Kolejne przynoszą sukces. Zadziałała osa pomalowana abstrakcyjnie. Praca typowo na powierzchni. Długo potrzebowałem, aby zgrać się z Favoritem. Kij o małej gramaturze cw, ale nawet dla mnie okazał się zbyt „szybki”, „elektryczny”. W połączeniu z plecionką 0.08 mm zaliczałem kosmiczne ilości spadów. Postanowiłem poluzować hamulec jeszcze bardziej niż dotychczas i uspokoić się podczas pierwszego kontaktu ryby z przynętą. Czyli, nie zacinać natychmiast podczas brania. Muszę dać te setne części sekundy na wyczucie ciężaru i wtedy decydować się na reakcję. Pierwsze brania po korekcie ustawień i ryby zaczynają lądować pod moimi nogami. Sukces! Staram się zmieniać przynęty i dawać im szanse. Czarny szerszeń o agresywnej pracy po wrzuceniu do wody i wyciągany ku powierzchni przynosi kolejną rybę. Kolejny raz musiałem analizować porażki i wracać do swoich starych ustaleń. Dwie wyprawy i wygląda, że wracam na właściwe tory. Łowię klenie, jazie i płocie. Leszcze zostały kilometr dalej i nie nękają mnie niepotrzebnie. Płoć 35 cm złowiona na marmurkową osę. Rzuty wykonywałem prostopadle do linii brzegowej i prowadziłem lekkim wachlarzem. Przynęty nie leciały daleko. W mojej ocenie 5-8 m. Tyle wystarczy by mieć pełną kontrolę nad tym, co robię. Łowisko nie jest łatwe. Zaczepów nie brakuje. Chciałem obławiać niewielki uskok wzdłuż brzegu. Najczęściej sięgałem po żabki i myszkę. Specjalnie wykonałem je na ten kawałek Odry. Żabki i myszka zdecydowanie najczęściej były atakowane. Pozostałe były przeznaczone do połowów dziennych, ale postanowiłem odczarować je i lądowały w wodzie w ślad za płazami. Na jednym odcinku chętnie były zasysane delikatniejsze i całkowicie pływające przynęty. Na innym potrzebowałem delikatnie zanurzyć woblera i popracować nim kilka centymetrów pod powierzchnią. Tym razem złowiłem rybę na trzmiela. Jeden z pierwszych woblerów powierzchniowych, którego wystrugałem kilka lat temu. Do tej pory nie miałem na niego sukcesów. W pudełku pozostało jeszcze trochę przynęt do testowania. W ciągu tych dwóch wypadów złowiłem blisko 30 ryb. Kilkanaście wygrało walkę a brań było zdecydowanie więcej. Wyprawy trwały po 6 godzin. Czasami pół godziny ciszy, by po chwili zaliczyć trzy ataki w ciągu kilkunastu minut. Z tej przyczyny każda następna decyzja o zakończeniu kończyła się przesunięciem w czasie. Największy kleń miał 50 cm. Pozostałe w przedziale 35-45 cm. Złowiłem dwie duże płocie, które zaskoczyły mnie delikatną zbiórką smużaków. Ryby mierzone do kija. Na wędce pomalowałem złotym lakierem do paznokci znaczniki z miarą. 30-40-50 cm. I jeszcze dwie przynęty, które królowały w te dwie bardzo udane nocne wyprawy.

Musiałem rozbić na dwa posty bo nie chciało przyjąć więcej zdjęć choć wagowo to 1,2 MB ? Nie ważne.....do rzeczy... Nie było skubania, jak coś brało to siedziało na wędce, brania atomowe. Zdjęć kleni poniżej 40 cm nie robiłem a było ich ponad 10, te na zdjęciach to 50+, no i oczywiście przyzwoity bolek. Po południu woda zamieniła się w kakao a widoczność zeszła do zera. Jako ciekawostkę widziałem jak ogromny sum płynął koło równoległego brzegu, na początku zauważyłem czarny ogon i z daleka myślałem że to bóbr, lecz po kilkunastu metrach wynurzył się i coś szukał w zarośniętym brzegu i widać było wystający z wody ogon,. Płynął w górę rzeki, widoczność w wodzie jak pisałem wyżej prawie zero, więc gdy przepływał następny odcinek to ryby zauważały go w ostatniej chwili, a klenie takie 40-50 cm wyskakiwały z wody jak delfiny...mega widowisko. Widać było ...dzięki niemu ile ryb i jak dużych stoi przy brzegach.

Warunki ekstremalne jak na Hiszpanię. Porywisty wiatr i 8-10 stopni w nocy, ale walczymy. Wczoraj spinning na zero mimo zapisów na sondzie. Teraz zasiadka karpiowa i pierwsza ryba 14 kg Darka. Tak to wygląda.

Dziś wyczaiłem nowe linowe miejsce, więc biore odległościówke i atak. Przed zmrokiem się zaczęło, może odrobine brakło do 40 ale pierwsze dwa dzikusy wpadły. Bardzo delikatne odjazdy, trzeci już taki z prawdziwego zdarzenia no ale po co regulować hamulec po holu... Łowiłem bardzo blisko brzegu, jutro powtórka. Może zabiore drugi zestaw na włos

trochę zachęcony przez @tomek1, postanowiłem wyjąć z szuflady stary tekst, który napisałem w na początku lat 90-tych ubiegłego wieku i przepisać go z nieco pożółkłej kartki do formatu docx, Zasada no kill była wówczas fanaberią i mało kto o niej słyszał, co proszę wziąć pod uwagę, gdyby ktoś poczuł się lekko zniesmaczony. Pierwsze kropki Wysiadłem na samotnej stacji kolejowej. Nigdy wcześniej tutaj nie byłem, a teren znałem jedynie z wielokrotnie studiowanej mapy turystycznej. W garści teleskopowy kij spinningowy, w uszytym przez matkę pokrowcu, na ramieniu torba z resztą żelastwa i aparatem fotograficznym. Jest wcześnie, słońce jeszcze się nie wychyliło zza okolicznych wzgórz, a poranne mgły powoli snują się wśród świeżej zieleni buków i świerków. Idę w kierunku rzeki starą, brukowaną drogą, wijącą się między polami i łąkami. Ostatnie wzniesienie i wreszcie ją widzę – srebrna wstążka wije się niżej. Przyspieszam kroku, by jak najszybciej znaleźć się nad brzegiem. Zapach późnej wiosny trochę miesza się z wonią, którą znam z zupełnie innych okoliczności. Od tego momentu będzie mi ten zapach towarzyszył podczas każdych odwiedzin tego miejsca i jeszcze o tym nie wiem, ale będę go z tą rzeka kojarzył przez lata. Zapach górskiej wody z lekką domieszką strużek ścieków z domostw w jej górnym biegu. Niecierpliwie rozkładam sprzęt, zerkając co chwila na wodę. Czuję się trochę jak na pierwszej randce. Nie wiem czego się spodziewać , prócz tego ten dreszczyk emocji przed pierwszym rzutem w nurt własnoręcznie wystruganego, pokracznego woblera. Idę prawym brzegiem, za plecami mając wysoką skarpę. Słońce świeci prosto w twarz, więc refleksy odbitych od wody promieni oślepiają i łowienie momentami staje się mało komfortowe. Obławiam podręcznikowe miejsca, przelewy, kamienie w nurcie, spowolnienia, przemierzam kolejne metry wzdłuż nurtu, jednak na razie randka sprowadza się do starań jedynie z mojej strony. Wybranka jakoś ich nie odwzajemnia. Może tu nie ma ryb? Może po pierwszym spotkaniu rozejdziemy się w swoje strony i nie skonsumujemy znajomości? Przysiadam na chwilę na kamieniu, wyjmuję kanapki, termos z herbatą i patrzę na rzekę. Nieprzebrane stada owadów zaczynają swój spektakl. Coraz więcej mikroskopijnych żagielków płynie po powierzchni, po chwili wzlatując i znów przysiadając na lustrze wody. To chyba jętki – myślę. Niektóre z żagielków znikają pod powierzchnią zassane jakby od spodu lustra wody, pozostawiając jedynie ślad w postaci rozchodzących się kółek. Żadnych chlapnięć, wyskoków, tylko dyskretne wessanie jęteczki pod powierzchnię. O Swarogu ognisty!, pomyślałem. Tutaj jest życie, są ryby! W pewnym momencie nastąpiła kulminacja przedstawienia. Między kamieniami wystającymi z wody widzę grzbiet rybska, które w pogoni za czymś, zapędziło się na płyciznę może nieco powyżej kostek, by po kilku metrach tej płycizny, przebytych w sprinterskim tempie, zniknąć w głębszym miejscu, zostawiając po sobie tylko rozmyte fale na powierzchni. Film przyrodniczy o łososiach na Alasce przyszedł mi na myśl. Tymczasem zbieranie z powierzchni trwało nadal, a ja siedziałem na tym kamieniu i przyglądałem się zjawisku. Nijak moje toporne woblery i obrotówki nie pasowały do subtelnych jętek. Zebrałem się i poszedłem dalej, nie mając za bardzo nadziei, że dziś cokolwiek złowię. Brzeg, po którym się poruszałem z łagodnego i kamienistego zamienił się w stromą, ziemną skarpę, pionowo opadającą w nurt. Pojawiły się korzenie i konary w nurcie, a na wystających ponad lustro gałęziach malowniczo powiewały szmaty, worki i diabli wiedzą co jeszcze, a w zakolach gdzieniegdzie pobrzękiwały butelki. Era wszechobecnego plastiku dopiera nadchodziła. Do agrafki przypiąłem szkaradnego woblera, wystruganego z topolowej deski, pomalowanego farbami modelarskimi na czerwono z zielonym grzbietem i pionowymi paskami na wzór okonia. Puściłem go wzdłuż burty, prowadząc powoli pod prąd. Widziałem już kolebiącą się pod powierzchnią przynętę, gdy spod podmytych korzeni wyskoczyła srebrzysta torpeda i niemal w tym samym momencie poczułem szarpnięcie na moim teleskopie. Ha, ha… ale jazda. Trochę zaczynam panikować, czy zdobycz się nie wypnie, więc hol jest dość forsowny. Na szczęście hamulec w kołowrotku mam ustawiony dość miękko. Przez przypadek zresztą. Doświadczenie i wiedza dopiero przyjdzie. Na razie jestem żółtodziobem w spinningowym rzemiośle i chyba tylko prawo frajera pozwala mi na doprowadzenie pstrąga do podbieraka. Jest śliczny. Pierwszy kropek w życiu. Nie wiem ile dokładnie mierzy, więc przykładam go do wędziska, na którym mam zaznaczone magiczne 30cm, żeby mieć jakieś odniesienie. Ryba wije się i czynność nie jest taka prosta, ale udaje się. Dopiero po powrocie stwierdzam przykładając „calówkę” do kija – 34cm. Robię zdjęcie zdobyczy, wyjmuję finkę z torby, żeby uczynić zadość atawistycznym potrzebom zapewnienia pokarmu wspólnocie rodzinnej i przynieść upolowaną zdobycz do domu. Pstrąg leży na trawie i czeka na wykonanie wyroku. Mam wrażenie, że patrzy na mnie i prosi, by zrobić to szybko. Robi mi się niesamowicie głupio. Biorę pstrąga w ręce, nachylam się nad lustrem, by go uwolnić i… czuję jak z rybą w dłoniach powoli osuwam się głową w dół wraz z kawałkiem skarpy, która obrywa się pod moim ciężarem. Panikuję drugi raz w ciągu tych kilku minut. Nie wiem jak głęboko jest pode mną, torba na ramieniu ciąży, a ja w rozpaczy próbuję złapać się jakiejś wystającej gałęzi, czegokolwiek co pozwoli mi na zatrzymanie pogrążania się. W tym szale przychodzi mi przez myśl, że nie dość, że nie przywiozę „ryby ka kolację”, to może jeszcze w ogóle nie wrócę. Chyba, że w plastikowym worku. Co ja matce powiem, jak nie wrócę? Szarpię się i motam. Gałąź, którą chwyciłem, łamie się, więc walczę dalej. Rozpacz mnie ogarnia, ale czuję, że łapię grunt pod nogami. Drę pazurami wystające z brzegu trawy. Nogi mają oparcie. Dobra, na razie żyję. Teraz trzeba się wygramolić. Nie wiem jak tego dokonałem, ale jakimś nadludzkim wysiłkiem wyczołgałem się na brzeg. Chyba tryskająca uszami adrenalina w tym pomogła. Leżę chwilę na brzegu i dyszę. Po chwili dźwigam się i mokry jak szmata od podłogi wracam do miejsca, gdzie zadzierzgnąłem bliższą znajomość z rzeką. Powinna tam leżeć moja wędka. Ukochany, teleskopowy Szekspir 2,10m. Jest, leży na krawędzi oberwanej skarpy. Zatem strat w sprzęcie nie ma, na zdrowiu też, tylko honor i schludny wygląd zszargane. Do powrotnego pociągu mam ze dwie godziny, więc może zdążę choć trochę obeschnąć. Rozebrałem się więc prawie do gołego, mokre ciuchy rozłożyłem na trawie, by słonko je podosuszyło. Usiadłem i dopiero w tym momencie zaczęło do mnie docierać co się stało. Już mnie nie interesowały jętki, ryby, otaczająca przyroda. Zastanawiałem się jak ja taki mokry wejdę do wagonu i co matka powie, gdy mnie zobaczy w drzwiach. Siedziałem w przedziale wzbudzając lekkie zainteresowanie współpasażerów a pode mną zbierała się kałuża z ociekającej jeszcze odzieży. Czułem się w niej jak w zbroi, ale nie to było ważne. Cały wracałem do domu. To był ostatni raz w życiu, gdy, mimo już pełnej letności i świeżo zdanej matury, dostałem od matki wpieprz w chacie… p.s. czerwonego, teleskopowego Szekspira już nie mam. Nie wiem co się z nim stało. Pewnie wylądował na śmieciach, jak wiele moich skarbów, gdy się z rodzinnego domu wyprowadziłem na dobre. Został mi z tego zestawu tylko kołowrotek ryobi, z którym miałem jeszcze niejedną fajną wędkarską przygodę. Koślawy czerwono-zielony wobler, nie wytrzymał prób wielokrotnego moczenia i popękał na grzbiecie. Lekko fekalny smrodek tej rzeki już jest na szczęście melodią przeszłości, tylko ryb jakby mniej.

Dziś postanowiłem odwiedzić Bystrzycę o świcie i poranne łowienie daje super wyniki

U mnie sporo szczupaczków atakuje w jerki, ale niestety rozmiarowo mocno ćwiczebnie. Wszystkie takie do 60 cm, jeden rodzynek 64cm. Ten ze zdjęcia był jednym z trzech wymiarowych dzisiejszych. Pogoda piękna, cały dzień na łódce ale brania niemrawe. Jak na cały dzień biczowania wody to kilka kontaktów z rybami to słaby wynik. Strasznie się wkręciłem w casting. Taka trochę miłośc od pierwszego wejrzenia pozdro

Ten maluch skłonił mnie do myślenia o mocniejszych wędkach. Lekki feder kleniowy giął się jak gałązka. Weekend pełen karpii, krąpi, płotek i byczków. A wszystko pod domem praktycznie No i wykluły się nasze ulubione przyszłe żebraki

Trafił mi się pierwszy fotogeniczny, nocny kleń tego sezonu. Przyładował w płytką siódemkę Widła. Było trochę brań na typowo kleniowe przynęty (również te ulubione czyli z gejzerami) jednak była to jedyna ryba tego wypadu. 4h biczowania wody w dwie osoby - czyli bez szaleństw.

Dziś od 19 do 22, jedna odległościówka, taktyka ta sama. Słabo, piękne liniska się wykładały na 4m nic sobie nie robiąc z tego co im sypie bliżej. Jeden sie skusił, powiedzmy że czterdziestka

W pewnym sensie też. Głównym kryterium jest kompaktowość wędki. Travel w czterech częściach do tułaczki po zakrzaczonych miejscówkach, do turystycznego transportu w chlebaku, na rowerze, czy wrzucony niezauważalnie do czyjegoś bagażnika. Wyposażony w dwie wymienne szczytówki (2 i 7 g) z tym, że skłaniam się do opinii o lepszej współpracy z tą 7 g. Nie boi się obsłużyć woblery do 7 cm. A nawet lekką dziewiątką połowię. Kilka opinii usłyszanych, że Favoritki nie boją się lepszych przyłowów. I tu na własnej skórze się o tym przekonałem. Zamawiana w sklepie internetowym i nie miałem możliwości wstępnej oceny. Jednak zdecydowałem się na drugą dla syna. Na okoniowo-rowerowe wycieczki dobry wybór.

Tomek1 - namawiałeś namawiałeś i namówiłeś - pojechałem z synem do Władysławowa . Przy okazji Start w Zawodach IGC 2018 Ryby dopisały jak zawsze , pogoda w kratkę o LATA do Jesieni z akcentami burzowymi .

3 godzinny wypad na odcinek powyżej Wrocławia poskutkował wymiarowym szczupakiem. Ryba wzięła na obrotówkę rozmiar 2, niesamowicie waleczna no i ładnie wybarwiona. Do tego przed samym podbierakiem spiął mi się trochę mniejszy. Pomimo że na wodzie mało widocznej aktywności, miałem jeszcze dwa odprowadzenia przynęt przez mniejsze szczupaki i podróż za obrotówka potężnego klenia, ale zobaczył mnie i zrezygnował. Woda lekko trącona, ale spokojnie do łowienia; myślałem, że po tych burzach będzie gorzej.:D

Wczorajsza wyprawa za medalową płocią skończyła się pełnym sukcesem! Już dawno nie połowiłem tak wielkich płoci, i to w jakich ilościach Po za pięknymi braniami płoci brało równie dobrze słoneczko...parę godzin spędzonych na samej patelni skończyło się tym, że do teraz dochodzę do siebie