Bez pośpiechu wypiłem poranną gorącą herbatę. W spokoju spakowałem auto i sprawdziłem dwukrotnie czy przypadkiem znowu nie zostawiłem czegoś ważnego. Zawsze staram się ograniczać i nie zabierać niepotrzebnych szpargałów. W ciągu roku, na palcach jednej ręki policzyłbym wyprawy na których miałem wszystko od a do z. Lista zapomnianych artykułów zaczynała się od drobiazgów typu, miarka, szczypce a kończyła na niezbędnych np. wędka albo pompka do pontonu. Do pedantów nie należę i cały ten ambaras zapominalstwa przypisuję bałaganiarstwu, bo nie sądzę bym był starym sklerotykiem.

Ubrałem ciepłe jesienno-zimowe ubranie, zabrałem ciepłą herbatę w podręcznym termosie i w drogę, przeprowadzamy desant na śródleśne jezioro. Z premedytacją nie napisze na jakie, już dość złego narobili tam pseudo wędkarze. Kilkadziesiąt kilometrów jazdy samochodem minęło szybciej niż się spodziewałem. Jesteśmy około godziny 11:00 na miejscu.

Plan jest taki, łowimy szczupaki, gdyby w razie nie chciały gryźć, przestawiamy się na okonie. Na wodzie jest już kilka łodzi, każda z nich ustawiona na krawędzi ostrych spadków. Czyli coś jest na rzeczy, przez ostanie kilka dni było mroźnie i wietrznie, ryba schodzi coraz głębiej gdzie jest cieplej. Na uwadze mam również osłonięte zatoki, z łagodniejszymi stokami. Takie miejsca mogą nas bardzo zaskoczyć. Ciepłe promienie słońca ściągną drobnicę, za którymi popłyną wygłodniałe drapieżniki.

Po dopłynięciu w pobliże łodzi, postawiliśmy kotwicę mniej więcej pośrodku podwodnego stoku na głębokości około 7 m. Jego podstawa sięga prawie 17 metrów. Na początek postanowiliśmy rzucać prostopadle do spadku, żeby spenetrować jak największy obszar, a jeśli to nie przyniesie efektów, przestawimy się równolegle obławiając stok od jego podstawy aż po szczyt. Zaczynam z od małych 7cm gumek. Świadomie wybrałem mniejszą , po cichu liczę na okazałego garbusa.

Wyznaję zasadę, że późną jesienią łowi się większymi przynętami, najmniejsze przynęty na które łowię szczupaki to 4" rippery. Nie ma co przebierać i bawić się małymi wabikami, tłusty szczupak nie mrugnie okiem na małą rybkę, nie ugania się za małymi kąskami. Zjada mniej ale konkretnie. Są wyjątki, które potwierdzają regułę. Na setki oddanych rzutów, któryś trafi prosto pod zębaty pysk. Zaskoczony esox spadając manną z nieba otworzy paszczę by zassać małą rybkę, która od razu wyjdzie mu tyłem albo przepływająca enty raz pstrokata guma wyczerpie cierpliwość ospałego szczupaka i dla świętego spokoju zeżre ją.

W pierwszym rzucie odnotowuję branie, bardzo delikatne skubnięcie przynęty. Mimo natychmiastowej reakcji trafiam pudło. Po kilku kolejnych rzutach czuję jak ryba podskubuje przynętę. W tempo zacinam i na pontonie ląduje ładny 34cm okoń.

 

 

Na pobliskich łódkach widać poruszenie po złowieniu okonia. Część z nich zbliża się do nas. Lubię czasami się psocić, to naturalne. Nie śpieszyło mi się i wcale nie zależało na złowieniu ryb dzisiejszego dnia. Postanowiliśmy przepłynąć w płytką zatokę i sprawdzić na ile pazerni są obecni tutaj wędkarze. Oddaliliśmy się od nich na około 50 metrów. Odwróciłem się do nich tyłem i zacząłem obławiać płytki blat. Po kilku rzutach soczyście przekląłem, machnąłem rękoma a brat dla podpuchy uderzył o taflę podbierakiem.

Zwróciliśmy tym sposobem na siebie uwagę, jednak żaden z nich nie skierował się naszą stronę. Po drugiej takiej akcji nastąpiło oczekiwane przemieszczanie się łodzi coraz bliżej nas i pytania co się stało. Dla kitu powiedziałem, że straciłem dwa ładne szczupaki. W kilka minut otoczył nas kordon łodzi. W duszy śmiałem się do rozpuku. Gumy i blachy świstały w powietrzu jedna obok drugiej.Dwa razy szanowni Panowie złowili sami siebie. Przeciągali się tak przez kilka chwil, dopóki któryś z nich nie rzucił w kierunku drugiego nieprzyzwoitych epitetów.

Zabawa była przednia, istny kabaret w wykonaniu dorosłych ludzi. Wstyd Panowie, wstyd. Przed zmianą miejscówki dokładam do pieca wyjmując z wody szczupaka. Nie wiem, kto był bardziej zdziwiony, ja czy reszta towarzystwa, która nie złowiła nic. Bez pośpiechu, odpłynęliśmy w kierunku południowego krańca jeziora. Nikt już za nami nie płynął.

 Łukasz "Zielan" Zieliński